Wij hebben erg genoten van deze reis. Prachtige steden en locaties bezocht, prima hotel, goed eten, geweldig gezelschap en top organisatie… Beter kan haast niet. Graag zeggen wij dank voor alle hulp en de fijne verzorging tijdens deze reis. Alex & Lies van Ooijen

Er over horen en de aanrading opvolgen, blijft moeilijk. Toch opbellen en een vriendelijke mevrouw aan de lijn. Gezellig praatje en zij belt nog eens terug. En ja, ik ga mee. Naar Oost Beieren. Doorslag gaf de prachtige plaats aan de Donau. En de vriendelijke dames die voor de verzorging mee zouden gaan. Zondagmorgen 2 september. Het is 9 uur als zoon Peter mij naar Roermond brengt. Het begin van de reis. De drukte in Roermond van vakantiegangers en wegbrengers. Van koffers en tassen en rollaters. Plaatsje zoeken in de bus van Munckhof Reizen, die langzaamaan vol stroomt. Ik vind mijn plaatsje naast een vriendelijk persoontje in het midden van de bus achter de trap. Vertrek en uitzwaaien. Over de A73, door de Roertunnel naar het Zuiden. Grensovergang Aken. De zon schijnt. Kennis maken met mijn buurvrouw Lenie. Al gauw vinden wij elkaar. Gezellig samen en elk voor zich. De dames Marly en Tiny stellen zich voor. Gaan rond met flesjes frisdrank. Uitdelen van rode stevige tassen met "HartBrugReizen " erop, balpennen met een uittrekstrookje "stappenplan reanimatie". Kaartje met telefoonnummers en een fietszadelhoesje. Leuk. Dan is het tijd voor de eerste koffieronde en een praatje met iedereen. Er wordt reikhalzend uitgekeken naar een parkeerplaats. De reden? Er is Limburgse vlaai meegebracht. Ingeladen in Roermond. Verrukkelijk ! Smullen! Verkwikt na deze lekkernij gaan wij weer verder. Om 13.00 uur is de lunchpauze. Tomatensoep heeft de voorkeur, met een broodje en drinken erbij. Iedereen in de bus en verder gaat de tocht. Over de rivier de Mainz, breed en veel scheepsvaart. Twee lange tunnels tussen Würzburg en Neurenberg. Een lange stop. Is ook nodig, even de benen strekken en een luchtje scheppen. Van Muhlhausen uit is het nog 3 km. Omleidingen en een Tom-Tom die het mis heeft maar in de regen komen wij om aan in Elisabethzell. De waard staat ons op te wachten. Maakt een heerlijke maaltijd voor ons klaar. Doodmoe tuimel ik om 1.uurin bed, opruimen komt morgen wel. Maandag 3 september. De wekker loopt af het is 7 uur in de morgen. Wakker worden in Elisabethszell. Even bijkomen want het was een korte nacht. Maar dan: hupsakè het bed uit en aan de slag. Het is grauw en grijs buiten, een regendag. Een wandeling en dan een heerlijk ontbijt. Mijn lievelingskostje is er ook: gebraden spek! Lekker! Wij gaan onder begeleiding van de hotelier naar Holzkirchen. Zijn naam is Stefan, vertelt de gehele weg er naartoe. Leuke anekdotes en geschiedenis. Boven op de berg staat een groot kloostercomplex met de dorpskerk. Ik moet er niet aan denken, aan de klim voor de zondagse kerkdienst. Elk jaar met Pinksteren is er processie. De omliggende dorpen maken samen een kaars en dragen die naar boven. Deze kaars is 13 meter lang en 50 kilo zwaar, en wordt gedragen door 1 persoon! Vele andere lopen rondom om de kaars op te vangen als deze valt. Het is een zeer mooie kerk. De glas in lood ramen, de preekstoel en de beelden. Maria met kind is wel heel bijzonder. Wij vervolgen onze tocht. Gaan naar Viechtach. Ik ga niet mee naar het diamantmuseum. Loop liever door het plaatsje. Kijken en genieten van alles. Ook hier is weer een mooie kerk vol rijkdom en traditie. Op het kerkplein staat een "beroepenboom". Ik weet eigenlijk niet precies wat de naam is maar het is de moeite waard om te bekijken. Ook een fontein. Mooi. Daarna een ijscafé binnen gelopen en een heerlijke ijskoffie gedronken. Tijd om naar de bus te gaan en terug naar hotel Mariandl. 700 meter hoog ligt Elisabethszell. Lange tocht door het Beierse woud. Wel verharde wegen maar alles is klieder nat. Goed avondeten, muziek en zang als avondvulling. Dinsdag 4 september. Om 9 uur vertrekt de bus naar Joska Glaswereld. Wat hier te zien is: prachtig! Wat die glasblazers kunnen. De gids die ons rondleidt vertelt en vertelt. Wij kijken onze ogen uit. Na de lunch gaan wij naar de Grosser Arber. Het is stijgen en dalen en het is mistig. Steken de Schwarzerregen rivier over. Aangekomen bij de kabelbaan Arber Bergbahn is het droog, de zon komt door de wolken. Maar eenmaal boven is er... mist. Iedereen is gauw uitgekeken en gaat weer naar beneden toe. Maar Marly en ik lopen een eindje. Even 'voelen' hoe het is om zo'n steile berg te beklimmen. Het voelt goed, wel zwaar en wij draaien ons maar om. Beneden wacht de zon! Foto's worden gemaakt van de man en vrouw die over alles heen kijken. Zij zit op de bank en iemand van ons stift haar lippen! Koffie en gebak en de bus wacht weer. Vreselijke stortbuien onderweg terug. De warme maaltijd doet goed. Er is weer muziek vanavond. Woensdag 5 september. Wij gaan naar Passau aan de Donau. Chauffeur Jan vertelt en wijst ons op allerhand wat wij tegenkomen. In Passau een hoge berg op, naar het uitzichtpunt. WAUW! wat mooi! Daarna met de rondvaartboot Sissi de Drie Rivierentocht gemaakt. De Donau, de Inn en de Inz . Zó mooi, die huizen met hun pastelkleurig uiterlijk. Stadswandeling naar de Sint Stephan Dom. Deze bezichtigd. Overweldigend schoon. Terug lopend door een smal steegje kwam ik weer bij de Donau uit. Op het Raadhuisplein een ijskoffie gedronken en genietend rondgekeken. Er staat een 'hoogwatermeter' tegen de muur. In 2013 was de waterstand meer dan 3 meter hoog! Alles onder water! Nu is de waterstand te laag, moet het maanden regenen voor dat het waterpeil 'normaal' is. De bus staat keurig te wachten. Vanwege een wegomlegging over smalle paadjes met mooie vergezichten naar het hotel. Smaakvol eten en zorgen voor een goede zitplaats. De waard Stefen zingt namelijk vanavond zelf. Na een genotvolle avond naar mijn appartement voor een goede nachtrust. Donderdag 6 september. De Zon Schijnt! Waar gaan wij naartoe? Straubing! Waard Stefan gaat mee. Hij vertelt en zingt een beetje. Zijn Beiers klinkt zó mooi. Over berg en door dal met mooie vergezichten. Verder over de autoweg 3. Straubing is een stad met veel kerken en een groot plein. De bus mag niet lang stil staan. Vlug-vlug eruit. Het is een zeer groot beklinkerd plein, voetgangersgebied. Veel kerken maar ook zeer veel boutiekjes en terrasjes. De Sint Jacobskerk wordt bezichtigd. De preekstoel en het orgel. De schilderingen en het glas in lood. De mensen, vroeger, waren echte kunstenaars, vakwerkers!  Op een terrasje in de zon vind ik de mensen terug. Stoelen worden opzij geschoven en ik kan er bij komen zitten. Daarna loop ik met twee dames uit Gouda verder. De winkeltjes worden bekeken en hun waar wordt gekeurd. Die mooie prachtige warme en kleurvolle sjaals! Die kan men toch niet laten hangen, al hangt er thuis genoeg in de kast. Onder een grote parasol eten wij een hapje, drinken wat en wandelen weer terug. De bus komt, inladen en naar 'huis'. Napraten op het zonbeschenen terras met een glas ijskoffie en dan koffers pakken voor zover als het gaat. Na het avondeten, dat zeer bijzonder is, namelijk een uitgebreid buffet (mmm zó lekker!), komt er een Beierse dansgroep. Genieten! De handen op elkaar en bis-bis roepen. Naar de kamers en slapen. Morgen loopt de wekker vroeg af. Vrijdag 7 september. Om zeven uur ontbijt. De koffers worden opgehaald en aan de bus gezet. Gelukkig maar! Alles inladen en waard Stefan komt ons zingend gedag zeggen en uitzwaaien. Jammer, dat ik het zó druk heb met kijken en luisteren dat ik vergeet foto's te maken. Vertrek 8 uur! Marly en Tiny hebben weer de handen vol. Het ochtendpraatje en drinken rondbrengen. Jan heeft goede zin. Hem wacht bij thuiskomst een verrassing. Zijn dochter bevalt vandaag van haar eerste kindje! Wij wensen hem het allerbeste en 'sterkte'. De zon schijnt maar wordt afgewisseld met enorme stortbuien. Verder verloopt de reis voorspoedig. Met een welkome stop nabij Würtsburg. Daar maak ik vanbinnen uit een foto met het bord Frankfurt en de tunnel. Prachtig! Overvliegende vliegtuigen bij Frankfurt. Stau in Limburg aan de Lahn. De Rijn. De geiser van Andernach en een stop in Meckenheim. Nu rechtstreeks naar Roermond. Er was gedacht aan de grensovergang bij Venlo maar door een omleiding is het over Elmpt. Hierdoor zien wij vanaf weg 61 ook nog de bruinkoolafgravingen met die kolossale machines. In Roermond wacht ons een 'welkom' door de thuisblijvers. Iedereen heeft ineens haast. Vlug-vlug de koffers en gedag en 'hou je goed' en 'tot de volgende reis'. Nawoord. Mevrouw aan de telefoon bedankt voor het overhalen. Marly en Tiny hartelijk dank voor alles. Het gaat jullie goed. Misschien tot de volgende keer. Dáááaaaaaaaag ! Margriet van Wandeloo-Everts

Che Chow en Carla Li zijn meegegaan met onze overwinterreis in Spanje, afgelopen januari. Bij terugkomst heeft hij zijn ervaringen met ons gedeeld. Dit mooie sfeerverhaal delen wij supergraag met jullie! Tot tweemaal toe kreeg ik angina pectoris in het buitenland, waardoor we halsoverkop naar Nederland terug zijn gegaan voor een noodzakelijke behandeling. Mijn echtgenote voelde daarna niet meer de behoefte om naar het buitenland te gaan. Angst dat het weer kon gebeuren. Vakantie was de laatste jaren, mede om familiaire omstandigheden, een zeldzaamheid. Toen ik in het voorjaar van 2018 in de HartbrugReizen las dat men een overwinteringsreis organiseerde begin 2019 naar Spanje, rustig aan met de bus naar het zuiden en (medische) begeleiding van Hartpatiënten Nederland aanwezig, stelde ik voor dat eens te doen. We informeerden naar de (on)mogelijkheden en we kregen prompt antwoord op de door ons gestelde vragen. De correctheid waarmee men ons behandelde en de duidelijke antwoorden op de vragen waren voor ons reden om voor de reis in te schrijven. Op 11 januari vertrokken we met 40 passagiers per bus naar het zonnige Spanje. Via de mistige Ardennen en een besneeuwd Noord-Frankrijk kwamen we in ons eerste hotel in Dijon aan. Een dag later waren we eerder in het zonnige Béziers, waar we ons nog een dik uur konden vermaken, alvorens naar het hotel te gaan. De dag daarop Spanje in, deels langs de kust. Na een verkwikkende nachtrust in Valencia bereikten we Torremolinos, waar we 14 nachten verbleven in hotel Sol Don Pablo. Een mooi hotel, dicht bij zee gelegen, keurige kamers, avond vermaak, een bar, recreatieruimten, zwembad en ontbijt en avondeten middels buffetvorm. Na een dagje vrij om op adem te komen, kon men op facultatieve basis deelnemen aan allerlei excursies. Niets moest, alles mocht, we hebben vakantie, werd er gezegd. Het is teveel om alles wat we dagelijks mee maakten te beschrijven. Daar is het blad van de Hartbrug te klein voor. Maar neem van ons aan dat we enorm hebben genoten. In Sevilla zagen we de Plaza d’Espana, een plein waar gebouwen zijn opgetrokken ten behoeve van de Ibero-Amerikaanse tentoonstelling van 1929. De Catedral de Santa Marie de la Sede is de grootste Gotische kathedraal van Europa en men zegt dat Columbus daar begraven is. Bij het openen van de tombe vond men wat botten, waarvan wetenschappelijk vastgesteld zou zijn dat het inderdaad Columbus is. Onze gids vertelde wel dat de botten ongeveer 1,5 ons wogen. Waar de rest van Columbus is, zal wel een raadsel blijven. We bezochten de witte bergdorpjes Mijas en Ronda en keken onze ogen uit in de haven van Marbella naar de rijkdom op het land en die op het water ligt. Schepen waar wij alleen maar van kunnen dromen. Ook Córdoba stond op het programma. In het deel van Spanje waar wij waren – Andalusië – hebben enkele eeuwen lang de Moren gewoond en hun invloed is nog overal merkbaar. Dat zie je terug als men de Mezquita bezoekt. Een moskee met daar midden in een kathedraal. Diverse overheersers en koningen hebben hun invloed gebruikt bij de bouw, zodat er ook verschillende bouwstijlen te zien zijn. Spontaan regelden de chauffeur Yvon samen met Marly en Tiny een avond in Málaga voor een flamenco concert. Eerder waren we al voor een bezoek in Málaga geweest. Hoogtepunt van de reis was het bezoek aan Granada waar het Alhambra ligt. Op de berghellingen van Granada ligt het paleis en fort dat door de Moren en later het katholieke koningspaar, dat Granada heroverde op de Moren, werd gebouwd. De verfijnde kunst en diverse bouwstromen trekken veel bezoekers aan. De Unesco heeft het Alhambra op de werelderfgoed lijst gezet met mede als voorwaarde dat er maar een bepaald aantal bezoekers per dag mag worden toegelaten. Voor ons waren de kaartjes keurig van tevoren geregeld. Verrassend was ons bezoek aan Gibraltar. Door de Brits-Spaanse verhoudingen kom je daar niet zomaar de grens over. Het is gewoon leuk daar eens te zijn geweest. Na de grenscontrole rijdt men over het vliegveld Gibraltar in. Als er een vliegtuig landt of opstijgt gaan de stoplichten voor het autoverkeer op rood en wacht je tot de lichten groen zijn. Waar vindt men zoiets? Yvon en Marly hadden keurig taxi’s geregeld. zodat we over de wel hele smalle bergwegen een mooie rondrit over de rots meemaakten en uiteraard onderweg de apen zagen. De 'wilde' apen zijn officieel makaken (Macaca Sylvanus) en worden hier Berber aapjes genoemd. Ze zouden zijn meegenomen door de Moren of zelf vanuit Noord-Afrika de Straat van Gibraltar zijn overgestoken. En helaas moet dan op een zeker moment de thuisreis worden aanvaard. Gelukkig middels een andere route. Eerst sliepen we in Madrid en ook hier brachten we twee uurtjes door in het centrum alvorens naar het hotel te gaan. Via Biarritz en Orléans bereikten we uiteindelijk Nederland weer. Het was voor ons een zeer geslaagde reis. De hele organisatie was tijdens de reis van drie weken in handen van Tiny, Marly en Yvon. Drie dames die ons van A tot Z goed verzorgd/gereden hebben, zich af en toe zorgen om je maakten als je de indruk wekte moe of niet in orde te zijn, altijd opgewekt iedereen te woord stonden, bij elk uitstapje trouw het AED-apparaat meesjouwden en in de bus voor koffie, thee, soep en verfrissing zorgden. Uiteraard werd er onderweg regel-matig gestopt voor een hapje, drankje en sanitaire stop. We hebben spijt dat we niet eerder op het idee zijn gekomen op stap te gaan met HartbrugReizen. Zowel voor mijn echtgenote als mijzelf was het een heerlijke rustige vakantie omdat je wist dat je altijd op genoemd drietal kon terugvallen. Onze volgende reis is inmiddels al geboekt.

Zijn jullie nog nooit in België geweest? Dat vroegen enkele familieleden en vrienden toen we vertelden dat we 5 dagen met HartbrugReizen naar België gingen in juni. Ja, we zijn in België geweest en ook de steden die in het reisprogramma stonden bezochten we wel eens. Maar nu gingen we 5 dagen België opsnuiven. Op maandagochtend vertrokken we met ongeveer 40 reizigers vanuit Roermond naar ons verblijfshotel in Oostende. Het fijne van een Hartbrug reis is dat alles piekfijn wordt geregeld, hele lieve en uitstekende reisleiding 5 dagen lang zich om je bekommerd en je overal heen wordt gebracht, zonder dat je veel moet lopen om ergens te komen. En laten we wel wezen, we maken wel grappen over Belgen, maar zij hebben schitterende steden, monumenten en weten wat bourgondisch genieten inhoudt. In Ieper wordt bij de Menenpoort elke dag de Last Post geblazen ter nagedachtenis van de vele gevallenen in de eerste wereldoorlog. Een indrukwekkend monument. Een Engelsman die een souvenir zaak had bij de Menenpoort vertelde dat er gemiddeld elke dag wel honderden mensen bij de Last Post aanwezig waren. Bij speciale data zijn dat duizenden die na 100 jaar nog steeds eerbetoon brengen aan de dappere soldaten van toen. We bezochten Gent, Brugge – wat wel heel erg druk was - , Ieper en Antwerpen. Overal waren gidsen geregeld en we maakten twee interessante boottochtjes. Ook het weer hielp ons, het was warm en zonnig en dorstig weer. Reden om ’s-avonds aan zee nog een glaasje te nuttigen met ieder die dat wilde. Uitgaan met de Hartbrug is zorgeloos reizen met een integere (medische) reisleiding die alles in de puntjes geregeld heeft. En gaat er wat mis, dan is het vaak al opgelost voor je het weet. Carla Rogge In contact komen met andere reizigers? Meld u snel aan bij onze nieuwe besloten Facebook-groep ‘HartbrugReizen Maatjes’!

ROERMOND – De triomfantelijke najaarszon spiegelt zich in de frisgewassen ramen van de touringcar. Dit is een dag om te juichen, om je heerlijk te voelen. Er staat immers iets moois te gebeuren! Een opwekkende herfstdag als start van een nieuw avontuur. De hemel kleurt kristalblauw, de thermometer prikt 16 graden, een stevige bries blaast de longen vol en geeft lucht. Zó’n dag dus…! Maar meneer De Winter? Die fronst en kijkt strak voor zich uit. Krampachtig werpt hij een blik op de mobiele kofferset. Zijn vrouw wroet tamelijk nerveus in haar handtas. De gezichten van het echtpaar staan gespannen. De stress van het paar is verklaarbaar. Het is de eerste keer dat zij weer samen op reis gaan, net als vroeger. Nu in gezelschap van ’hartgenoten’, verenigd in de stichting Hartpatiënten Nederland. Het is tevens het einde van een ’zelfverkozen’ isolement van vijf jaar, nadat Harm de Winter was getroffen door een infarct. Veel hartpatiënten en hun partners kampen met deze terughoudendheid om de deur uit te gaan na hun hartongeluk. Normaal verschijnsel. Hoewel het op vakantie gaan een gevoel van vrij-zijn beoogt, is zo’n eerste keer na een harttrauma vaak moeilijk. En vol angst en zorgen over hoe het zal gaan zónder die veilige haven, die ’thuis’ en zelfs de dokterspraktijk en het ziekenhuis dan in feite zijn. Bij de gezusters Hermansz met hun broer Frederik uit een noordelijk dorpje op het platteland van Groningen is de stemming al niet veel anders. Gedrieën bezetten ze een bankje onder een roodkleurende esdoorn en staren in de verte. Weinig rumoer, ook vanaf deze plek. Zelfs het herfstblad dat precies op het hoofd van Andrea terecht komt, tovert geen glimlach op de verstilde mimiek van het drietal. Verder dan: ,,Nou, het is echt herfst!” komt het niet. Ook in hun situatie is het lang geleden dat zij weg waren van de boerderij. Daarentegen praat mevrouw Thea Koevoets honderduit én druk gebarend met mevrouw Trudy ’t Zand. Ze lachen, knikken instemmend, ach ze kennen elkaar al zo lang. Uit de tijd dat ze verloofd waren. Hun mannen waren bevriend, zij werden vriendinnen. En, ze zijn al zo vaak samen op reis geweest. Samen, nadat hun echtgenoten waren overleden. Frits aan de gevolgen van onomkeerbaar hartfalen, Jos door een herseninfarct. Ze zijn in het wereldje van hartgenoten gebleven. Nog even terug naar het echtpaar De Winter. Harm kijkt eens op zijn horloge, hij zucht. Het ochtendgrijs in hun ogen is nog niet geweken. Wat is er toch aan de hand?    ,,Dit is de eerste keer na Harms hartinfarct dat we samen een uitstapje maken”, zegt Erica. ,,Geloof me, enorme overwinning! Drie jaar hebben we het uitgesteld, zijn we de deur niet uit geweest. Zelfs niet om een keer naar een restaurant of naar de bios te gaan. Want stel dat, stél…! Vrienden haalden ons over het toch eens te proberen. Om er eens echt uit te gaan. Jullie gijzelen elkaar, kregen we te horen. Een harde opmerking, die kennelijk nodig was. We schrokken ervan, maar keken elkaar aan. Want, het was wel wáár. We durfden immers nooit iets te ondernemen. Uit angst. Zelfs vrijen was er lang niet bij. Stel dat Harm van de inspanning een hartstilstand zou krijgen…” Een gesprek op de parkeerplaats in Roermond maakt veel duidelijk over de herkomst van de   lichte depressie in de opgewekte najaarszon. Maar het is prettig, vinden beiden, om even het hart te luchten. Want ook Harm de Winter wordt nu wat spraakzamer, blij dat hij even van zich af kan praten nu hem ernaar wordt gevraagd: ,,Tja, weet u, nu het moment daar is, nu we op het punt staan deze reis met Hartpatiënten Nederland te gaan maken, een paar daagjes Oostenrijk, tja, nu breekt eerlijk gezegd het klamme zweet mij uit. Zal het wel goed gaan? En wát als ik weer problemen krijg? Er is ons echter verzekerd dat langs de hele route ziekenhuizen beschikbaar zijn. En ook dat er medische begeleiding aan boord is, evenals hulpmiddelen en goede communicatieapparatuur. Dus, het zal wel goed komen. We wagen het er maar op.” En Harm de Winter toont inmiddels een verlegen glimlach. Ook voor de twee zussen, Andrea en Gerda, en hun broer Frans uit het hoge noorden bleek het de eerste keer dat zij ,,na ellende van jaren” besloten hadden de stoute schoenen aan te trekken. ,,Wij zijn ons hele leven al samen”, vertelt Gerda. ,,en wonen in hetzelfde huis dat eens onze boerderij was. Nadat die ophield te bestaan door een andere bestemming van het land en de dieren waren verkocht, overleed onze vader. Op zijn 52ste. Van verdriet over het einde van de boerderij, maar ook door een hartprobleem dat later erfelijk bleek en dat twee van ons ook bleken te hebben. Zijn levenlang had vader voor ons gezorgd. Onze moeder was al jong na een miskraam gestorven. Vader was nooit hertrouwd, daarvoor had hij geen tijd gehad… door ons én de boerderij.” Frans Hermansz blijkt een man van weinig woorden. Maar wat hij zegt is raak. ,,Toen wij óverbleven, hebben we besloten voor elkaar te zorgen. En over elkaar te waken. Vanwege dat hartprobleem, weet u wel. Al jaren zaten we thuis. Totdat onze zus Andrea op een dag zei: ’Jongens, dít gaat zo niet langer. We moeten er eens uit. En dat gebeurt nu. Maar we zitten wel in onze piepzak. Vanwege onze harten, begrijpt u.” Jan van Overveld, voorzitter van Hartpatiënten Nederland, is keer op keer verwonderd over de verhalen die achter mensen schuilen die meegaan met de hartreizen van zijn organisatie. ,,Sommige zijn fascinerend.” Waar hij zich niet meer over verbaast zijn de stille blikken, de zwijgzaamheid vooraf, de merkbare spanning voordat de reis begint. ,,Zo gaat het bijna altijd”, weet hij inmiddels. ,,De bloeddruk is hoog, de adrenaline klotst. Je merkt het aan de mensen. Inderdaad veel gespannen gezichten. Voor sommigen is het inderdaad De Grote Reis, hoewel dat ook een midweek Luxemburg of een paar daagjes Parijs kunnen zijn. Het gaat niet zozeer om de afstand, óók, maar nóg meer het van huis zijn. Voor velen is het de eerste keer. En dat geeft spanning. Ze moeten een drempel over. En ze gáán een drempel over.” En Van Overveld klinkt nu bijna triomfantelijk: ,,Moet je ditzelfde gezelschap eens zien na twee dagen…! Dan zie je niet langer stille, zwijgzame, bedremmelde deelnemers, maar lachende gezichten. Die hun twijfels en onzekerheden hebben overwonnen. Ze schrijven het ons na afloop van de reis. Hebben hun zelfvertrouwen weer terug en weten dat er een leven mogelijk is mét en na een hartziekte. En na jaren van aan huis gebonden te zijn is dat een ware bevrijding. Voor hen en voor ons, keer op keer.” Met dank aan Wim Godding en Piet Peeters voor het fotomateriaal.

“Wat moesten jullie in het ziekenhuis in Slovenië?” vraagt men ons als we vertellen dat we in de vakantie naar het ziekenhuis in Slovenië zijn geweest. Als je met HartbrugReizen reist, denkt men gelijk dat er wat ernstigs is gebeurd. Niet dus. We waren van 12 tot 21 oktober met een gezellige groep naar Slovenië gereisd, met de bus. Op de tweede dag, onderweg naar ons hotel in Portorož, stopten we bij het meer van Bled. Op dit meer werden enige malen de wereldkampioenschappen roeien  gehouden en in het meer ligt een eilandje met de Maria Hemelvaartskerk. Het meer wordt een van de mooiste meren ter wereld genoemd. We maakten er ook een rondrit met een treintje en het weer was prachtig, wat het uitzicht nog mooier maakte. We bezochten Triëst in Italië en juist op die dag hadden we daar 1 ½ uur veel regen. Verder zorgden de weergoden goed voor ons. Toen we naar Piran gingen straalde de zon en later voeren we in het mooie weer van Piran over de zee naar Portorož. Onderweg werd een lokaal drankje aangeboden, hetgeen sommigen deed denken dat de boot aan het schommelen was. Er was een mooie boulevard in Portorož en wandelen was een genoegen. Temeer er daar overal terrasjes waren waar het goed toeven en drinken was. Zo ontmoetten we de winnaar van de ronde van Spanje Primoz Rogliz, die gewoon aan de wandel was. Veel indruk maakten de druipsteengrotten van Postojna. De grotten meten ruim 20 kilometer en worden beschouwd als de op een na grootste druipsteengrot ter wereld. Met een treintje word je naar het binnenste van de druipsteengrot gebracht, waarna een wansdeling van 1 ½ uur je weer terugbrengt op het startpunt. We namen een kijken bij de Lipizzaner stoeterij in Lipica, we bezochten de hoofdstad Ljubljana en we gingen naar het Franja ziekenhuis in Cerkno. Een mooie route bracht ons diep de bergen in waar op een onmogelijk geachte plaats de partizanen in de oorlog een ziekenhuis bouwden om hun gewonden te verzorgen. De gewonden werden bij een betrouwbare boer aan het begin van de bergen gebracht, waarna de partizanen de geblinddoekte patiënten per primitieve brancard lopend de bergen in brachten naar het ziekenhuis. Altijd moest er geklommen worden en paden werden gecamoufleerd. Het ziekenhuis was zelfvoorzienend in energie en de leiding was in het langst in handen van dr. Franja Bocj Bidovec, een vrouw naar wie het ziekenhuis werd genoemd. Het ziekenhuis is nimmer door de vijand ontdekt. De weg naar het ziekenhuis is voor de toerist vereenvoudigd, maar toch  bleven enkele van ons achter en degenen die er wel heen gingen hebben een enorme inspanning moeten leveren daar te komen. Ondanks dat velen (hart)patiënt zijn, steeg men boven zichzelf uit. Uiteraard werd iedereen onderweg goed in de gaten gehouden. Tijdens de vakantie werden filmopnamen gemaakt voor een introductiefilm voor de site van de Hartbrug. Ieder die niet in beeld wilde komen kon dat keurig aangeven. De vakantie was veel te vlug voorbij. Op de huisreis werd een verloofd paar in Duitsland nog in de “echt” verbonden omdat medereizigers de mening toegedaan waren dat 80-plussers niet meer een lat relatie konden hebben. Er is veel moois gezien, veel gelachen en genoten en alles was weer keurig geregeld! Che Chow Li In contact komen met andere reizigers? Meld u snel aan bij onze nieuwe besloten Facebook-groep ‘HartbrugReizen Maatjes’!

Volgens de routeplanner, is de afstand Tilburg-Leeuwarden met de auto ca. 230 km, in een tijdbestek van 2,5 uur. Als je dat op een maandag met ochtendspitsen, en vrachtverkeer zou kunnen rijden, dan vrees, of rij je, met grote vreze. Het leek ons beter om op zondag te gaan. Met een korte koffiestop, hebben we er tòch ruim drie uur over gedaan. Lekker door kunnen rijden, zonder obstakels, enz op de weg. We kregen een vriendelijke eerste indruk van het Eden Oranje Hotel. Gemakkelijk bereikbaar. Men zegt wel eens, dat je op eerste indrukken niet af mag gaan. Dit was dan de uitzondering, die de regel bevestigt. We werden aan de receptie vriendelijk begroet, de kamer gewezen, en onze bagage werd daar gebracht. Een mooie kamer, modern, en pas gerenoveerd. Tevreden zaten we op het terras vóór het hotel van een kopje koffie te genieten. En plotseling zagen we de heer Piet Peters voorbij gaan. Die kenden we van onze reis van vorig jaar naar de Bayerische Alpen. Een allerhartelijkste begroeting volgde, zoals mensen uit het zuiden van Nederland, dat gewend zijn. Beter kan het niet, en dat hebben we gedurende de gehele reis ervaren. Enkele mensen (die bijna net zo verstandig als wij waren), waren ook op zondag gearriveerd. De maandag daarop, was het reisgezelschap compleet. Gemêleerd van samenstelling, uit alle delen van het land afkomstig. Aanvankelijk werd door ieder nog een afwachtende houding aangenomen. Maar al ras, werd de sfeer onderling, en ongedwongen. De maaltijden, die in het hotel werden geserveerd, waren van een zeer goede kwaliteit, zoals je van een vier sterren hotel mag verwachten. We hebben veel gehoord en gezien, gedurende deze vijf dagen. Skûtjesmuseum, mummies, alles te veel om op te noemen. De Friese chauffeurs van de bus Dalstra, gaven achtergrondinformatie, doorspekt met sappige details, op zijn Fries. We zijn tot de conclusie gekomen, dat Friezen, in het algemeen, best aardige mensen zijn. Zeker niet een stug volkje, zoals ze wel eens worden afgeschilderd. De medische begeleiding was uitstekend. Dat zijn we gewend, anders waren we misschien niet naar Friesland gegaan. Een bordje “HIER WAAKT PIET”, is overbodig, en niet echt leuk, Bedankt Piet! Wij hebben genoten, en wel zodanig, dat we ons vandaag weer hebben aangemeld voor een volgende H.P.-reis in dit jaar (wenn Gott will!).