Ik wil alle deelnemers aan de Elfstedentocht per boot en diens bemanning heel hartelijk bedanken voor hun medeleven nadat ik zo plotseling in het ziekenhuis was beland.
Nog diezelfde middag werd er op mijn kamer een enorme boeket bezorgd, zo groot als een wagenwiel. Nee ik overdrijf niet. Ze hadden hem maar even in een grote emmer gezet, want zo’n grote vaas heb je niet direct bij de hand.
Dit medeleven deed me werkelijk wat. Heel hartelijk dank allemaal.
De volgende dag ben ik per auto naar de boot gebracht, waar de goede stoel en de koffie al wachtten. Er was dus geen enkele reden om in bed te blijven. En altijd was er een helpende hand of sterke arm als dat nodig was. Het was hartverwarmend. Ik heb genoten van die laatste prachtige dag. En die vorige dag ben ik gewoon vergeten.
Op naar volgend jaar, als ze weer een meerdaagse boottocht zouden uitschrijven. Als ze me dan tenminste nog mee willen hebben, en ja het allerbelangrijkste: Als ik er dan nog wel toe in staat ben. Zelf geloof ik natuurlijk van wel. En u weet: hoop doet leven.
Ik wens u allen ook een goede gezondheid en misschien tot ziens.
Nog een speciaal woord van dank voor medisch begeleider Piet, die steeds bij me is gebleven en alles heeft geregeld, voor zover dat nodig was.
