In het ziekenhuis waar wij sinds 2014 regelmatig komen lag in de wachtruimte bij de cardioloog een blad waarin iets stond over reizen voor hartpatiënten. ‘Kijk dat is misschien iets voor ons’, zei Anneke (mijn vrouw). Wij werden bij de cardioloog naar binnen geroepen en eigenlijk bleef het daar bij. Later thuis hadden we het er nog eens over, ja, misschien is dat nog iets voor ons, wie zal het zeggen.
Voordat de hartproblemen zich hadden gemanifesteerd waren wij eigenlijk altijd op eigen gelegenheid op vakantie geweest. Vliegreizen gemaakt, gekampeerd, later met de caravan prachtige reizen gemaakt.
En zoals veel hartpatiënten wel weten is het vanaf het moment dat de eerste symptomen zich aandienen, inleveren geblazen. Elke keer dat er iets op de planning stond kwamen de klachten weer opzetten. En vervolgens werd de planning weer bijgesteld. Zo ging dat toch al een poosje geen vakanties. Ach, je moet het wat rustig aan doen, maak je niet zo druk, allemaal goed bedoelde adviezen.
Uiteindelijk kom je dan op een punt d
at de verkoop van de woning een goede optie blijkt te zijn. We hebben daar samen 44 jaar gewoond, en het was mijn ouderlijkhuis. De woning hadden wij aangepast en wel zodanig dat wij daar tot in lengte van jaren nog konden blijven wonen. Ik had daar een nieuwe hobby ontdekt: het kweken en verzamelen van fuchsia’s, een hobby kasje geplaatst en er een mooie siertuin van gemaakt.
De woning in de verkoop en samen op zoek naar een kleinere woning, liefst in ons eigen dorp, dat was de opdracht die wij onszelf hadden gegeven. Een spannende tijd volgde en uiteindelijk na een half jaar kwam er schot in de zaak.
Wij wonen sinds kort in een seniorenwoning aan de rand van ons vertrouwelijke dorp. Echt een lot uit de loterij. Een moderne woning, geen tuin, maar wel een terras, het gras wordt gemaaid, heerlijk, we hoeven niets meer. Een woning met uit zicht op een landgoed met bossen. Prachtig. Gewoon. Fuchsia’s kan ik nog altijd houden. Niet meer zoveel, maar toch. We zijn daar nu gesetteld en voelen ons thuis.
Je maakt als het ware gezamenlijk een nieuwe start, je begint allerlei plannen te maken. ‘Zullen we eens voor weekje een camper huren, kijken hoe dat gaat?’, stelde ik Anneke voor. De reactie was niet instemmend. Anneke is gedurende de achter ons liggende periode altijd mijn steun en toeverlaat geweest en heeft veel angsten doorstaan. Dus haar reactie begreep ik wel. We hadden allebei toch wel de behoefte om er weer eens een weekje op uit te treden. HartbrugReizen kwam wederom ter sprake, extra medische begeleiding die mee gaat, wat extra steun, mocht het mis gaan, zorgeloos samen op pad. Dat sprak ons beiden wel aan. Dus werd er driftig gegoogeld, ach en dan gaat het snel. De site van Hartbrugreizen werd snel gevonden. De reizen zien er veelbelovend uit. Alléén de opstapplaatsen was een hobbel die genomen moest worden, wij wonen namelijk in de Achterhoek.
Toen HartbrugReizen gebeld, we kregen het HartbrugMagazine opgestuurd en er werd een oplossing geboden voor het opstappen. ‘Eigenlijk heel eenvoudig, jullie stappen gewoon op in Roermond’, zei de vriendelijke stem van HartbrugReizen. ‘Kom een dag eerder naar Roermond, doe het lekker rustig aan, boek een kamer in Hotel Roermond, daar vlakbij is de opstapplaats. Jullie hoeven dan niet vroeg op pad. Je kunt ‘s morgens lekker ontbijten, een kopje koffie nemen en jullie stappen op. Zo heb je er een extra vakantiedag bij’.
Die hobbel was opgelost, toen bleef over welke bestemming. In mijn enthousiasme had ik al ‘Der Singender Wirt’ in het Beierseland geopperd, of Oostenrijk, waar wij toen met de caravan veel zijn geweest, dat zou een mooie reis zijn. Anneke, zoals altijd weloverwogen: ‘kijk eens naar de reis van België, dat is niet zo lang, een klein weekje, om het eerst is even te proberen.’ We hebben ons toen aangemeld voor deze reis.
Nadat wij van een prima overnachting en van een uitstekend ontbijt hebben genoten in het prachtige Hotel Roermond, togen wij naar de Hartbrugreizen bus. Jan, onze buschauffeur, was al druk bezig met het inladen van de koffers. Er stond een bestelbusje van HartbrugReizen, daar werd dan ook het nodige uitgeladen en in de bus gezet. Dit bleek extra water, soep, koffie en frisdrankjes te zijn, iets voor onderweg. We namen net als de andere reizigers plaats in de bus. Toen Jan kundig de bus Roermond uitstuurde en ons welkom heette, nam onze reisleidster Marly het woord. Voor haar was het een weerzien met veel bekenden en nieuwe gezichten. Op een energieke wijze vertelde zij over Hartbrugreizen, en natuurlijk over onze gezamenlijke reis richting België. Wat ons meteen opviel was dat het enthousiasme er vanaf spoot. Tijdens de reis, die ging richting Oostende waar ons Hotel Royal Astrid zich bevindt, werd persoonlijk kennis gemaakt met Marly en Hilde, onze verpleegkundige. Even een praatje, dat gaf al een bijzonder prettig gevoel en komt vertrouwd over. Het programma dat deze dagen werd aangeboden kenmerkt zich door de ruimte die je krijgt. Niets hoeft. Er is ruim voldoende vrije tijd om zelf op stap te gaan, of met een groep mee.
Het waren prachtige dagen. De boulevard van Oostende, de rit langs de kust van West-Vlaanderen, de indrukwekkende militaire begraafplaatsen van de Eerste Wereldoorlog. Je beseft dan eens te meer, dat de wereld nog niet veel heeft geleerd. Ieper, niet ver van de Franse grens. Brugge, Marly had hier voor gidsen gezorgd die op kundige wijze de geschiedenis van Brugge vertelden, en er was een boottocht geregeld. Geweldig. Gent, weer zo’n mooie stad. Ook hier waren er gidsen en deze keer werd voor diegene die wilden, snel een boottocht geregeld. En alles onder het motto niets hoeft.
De laatste dag op weg naar de opstapplaatsen werd Antwerpen nog aangedaan. Helaas heb ik hier niet veel van gezien, blijkbaar had ik een buikgriepje opgelopen. Dat was buitengewoon vervelend en lastig. Maar juist dan besef je wat het betekent, de verpleegkundige hulp van Hilde. Geweldig. De extra steun van Marly. Zelfs toen wij bijna in de Achterhoek waren aangekomen belde Marly met Anneke, om te vragen hoe het ging. Daar spreekt een grote verantwoordelijkheid en betrokkenheid uit. Wat een fijn en geweldig team.
Hopelijk vinden meer hartpatiënten de weg naar HartbrugReizen. Het kan nog steeds, veilig, vertrouwd, met deskundige hulp van team Hartbrugreizen er lekker op uit. Voor ons zal het dan niet de laatste keer zijn dat wij met HartbrugReizen op pad gaan.
En wat mij zelf betreft: het glas is nog steeds halfvol.
Groet uit Vorden, Anneke en Gerrit Koerselman
